weblogRedacteurs in de autobranche die hun beslommeringen met de lezers delen – het is alweer zo goed als over.

De persoonlijke blog is dood.

 

Toen ik nog stagiair bij Autovisie was, ergens in 2005, kwam er op de digitale hangplek van het blad een hoekje vrij voor een weblog: ruimte voor wat zijdelings gebeuzel over auto’s in combinatie met ervaringen van de redacteur zelf. Het idee was een doorontwikkeling van het ‘kijkje in de keuken’ dat Autovisie elk jaar in het kerstnummer aan zijn lezers gunde: anekdotes, bloopers, tidbits die de uiteindelijke tests en reportages niet haalden. Autovisie.nl is nu geheel opgenomen in de Telegraafsite en daarmee verdween ook het webloghoekje, dat toch al niet heel frequent werd gevuld. Het liefst had ik hier een linkje geplaatst naar de bijdragen van Eric Crama, die zo mooi de tragikomedische kant van het leven kon weergeven. Maar je zult de Wayback Machine moeten aanslingeren om ze terug te vinden.

De meeste redactieblogs vervielen uiteindelijk in een soort opiniehoek, en dat is het in veel gevallen ook geworden: zie bijvoorbeeld Autocar, waar de blogs van weleer nu redactioneel commentaar zijn geworden. Bij AutoWeek houden ze het ook al niet meer vol om de eigen blog draaiende te houden. De meeste redactieleden hebben al maanden, zo niet jaren meer iets bijgedragen. Milieuman Martin Kroon, erfenis van een groene maar halfdode AutoWeek-spin-off schrijft zo nu en dan joekels van epistels, maar wordt consequent van de voorpagina gehouden, alsof ze zich voor hem schamen. De enige die nog dapper doorzet is Bas van Putten, die de blog gebruikt waarvoor hij eigenlijk het meest geschikt is: observaties van het leven, meer specifiek van een leven dat draait om auto’s. Dat kun je niet kwijt in een nieuwsartikel, rijverslag, reportage of beschouwing. En voor een column is het vaak te kort.

En welbeschouwd is het vroeg of laat een keer uit met de inspiratie. Toen ik deze blog aanslingerde, dacht ik er ook minstens eens per dag iets voor te kunnen schrijven. Niet dus. En dat terwijl er genoeg is om aan het papier toe te vertrouwen.

Dus moet Bas van Putten het maar doen. Ik laat het met plezier aan hem over.