Alsof je in een ander tijdsgewricht leeft: wachtend op de vluchtstrook, starend naar de horizon, duren vijf minuten minstens een uur. Des te dankbaarder ben ik als dan eindelijk, na wat voelde als een halve dag maar in werkelijkheid misschien 35 minuten was, die gele Volkswagenbus mij te hulp komt schieten.
Ik ben inmiddels een ervaren gebruiker van de service van de Wegenwacht. Het is ook de enige reden waarom ik lid ben van de ANWB: ik heb geen behoefte aan 30 procent korting op wandelschoenen of Human Nature-truien, Guido van Woerkom hoeft niet namens mij te lobbyen voor nog honderdduizend borden ter verduidelijking van de snelheidslimieten en als de Kampioen, het meest verspreide maar minst gelezen blad van Nederland, een maandje over zou slaan dan is dat het laatste in de wereld waar ik me druk over zou maken. Mijn jongste voertuig is inmiddels 21 jaar oud en het oudste nu 42, reden genoeg voor de zelfbenoemde concurrerende mobiliteitshulpen om mij aan de poort te weigeren. Die hebben liever uitsluitend leden met voertuigen die jong genoeg zijn om nooit voor uit te hoeven rukken.
Pech komt nooit alleen. Ik ben warm voorstander van de praatpaal, en volg de discussie over de mogelijke afschaffing van die dingen met grote zorg. Geheel conform de wet van Murphy is de batterij van een mobiele telefoon altijd leeg als je de ANWB moet bellen, dat kan ik inmiddels uit eigen ervaring vaststellen. Daar ben ik inmiddels iets zorgvuldiger in geworden. Het scheelt je in elk geval een struikeltocht door het woekergras, een tocht die altijd een kilometer in beslag neemt omdat je natuurlijk exact tussen twee palen bent gestrand, of meer omdat de dichtstbijzijnde praatpaal zich precies aan de andere kant van een oprit bevindt.
Dat ik inmiddels ruime ervaring heb met de Wegenwacht mag ook blijken uit het fotootje hierboven – dat is nog van het vorige pechgeval. Toen liet mijn variomatic mij in de steek en nu weer, omdat nu een moer zich na 42 jaar had bevrijd van de schroefdraad (voor de Dafkenners: de onvolketterde moer van de rechter secundaire poelies). De Wegenwacht die mij te hulp schoot, hoopte mijn voertuig elders te kunnen repareren dan langs de snelweg, maar helaas – de riem had zich zo vast getrokken in de schijven dat de auto werkelijk niet meer te bewegen was. Enige oplossing: de riem eraf zagen. De Wegenwacht bracht die oplossing met een gezicht als een dierenarts die voorzichtig voorstelt een twaalf jaar oude hond in te laten slapen, maar ik was al tot dezelfde conclusie gekomen: als we het niet doen, dan komt die auto nooit van de vluchtstrook. Onwillekeurig kwam de gedachte in mij op dat deze mensen talloze van dit soort onheilstijdingen moeten brengen, die waarschijnlijk in sommige gevallen uitmonden in heftige discussies. Wat moet je werk dan verschrikkelijk ondankbaar zijn. Een vorige Wegenwacht wilde uitdrukkelijk het instructieboekje inzien om te controleren hoe de Daf gesleept moest worden, puur om discussie achteraf te voorkomen. Blij dat dat boekje nog bij de auto zat – bij hoeveel tweede-, derde- en zesdehandsjes is het al kwijt?
De beste man koos ervoor om mij nog even te begeleiden naar huis, voor het geval de Daf het alsnog – en nu definitief – zou begeven. Eeuwig dankbaar, zoals altijd, nam ik afscheid. Inmiddels heb ik me eraan gewend te berusten in dit soort situaties. Zonder die levenswijsheid had ik mijn dagelijks werk als buschauffeur misschien nooit kunnen doen. Van stress ga je dood. Daarom worden al die Italiaanse bertollivrouwtjes ook 128.
Een week of wat na het gedoe werd ik opgebeld door een vrolijke telemarketeer van de ANWB die mij vroeg naar mijn recente ervaringen met de Wegenwacht. Nou, die waren louter positief, uiteraard. Zoals gebruikelijk moest de jongeman mij nog even vragen of mijn pakket nog wel voldeed – ik heb dekking in Nederland met woonplaatsservice en daarmee basta. Buitenlandhulp is leuk maar aangezien geen hond meer wat kan met die ouwe troep van mij is repatriëring vaak noodzakelijk, en laat dat nu net een probleem zijn voor oude auto’s in het buitenland, omdat de dagwaarde dan een rol gaat spelen en die is voor mijn voertuigen uit te drukken in rolletjes drop.
Nog iets te wensen?
Ja. Die wachttijd. Want hoe goed de hulp ook is, vijf minuten duren langs een vluchtstrook nog steeds een uur.
